We herinneren ons nog springlevend toen we aan de doopvont stonden van Douglas Firs eerste cd-voorstelling in ABclub in maart 2012, met een toen nog gebrilde Gertjan Van Hellemont. Het kippenvel van weleer is gebleven en zijn muziek is er enkel rijker door geworden, met nog meer nadruk op de harmonische zangpartijen en rijke instrumentale details. Met “Pretty Legs and Things to Do”, een song die een beste Noel Gallagher zou kunnen schrijven hebben, flitst hij ons vandaag even terug naar dit onbezorgd pre-Corona tijdperk. Maar Corona geeft hem ook de tijd om in alle rust een nieuw album “Heart of a Mother” klaar te stomen en wat voor één.

De titel heeft niets te verbergen over de zwarte periode die Gertjan moet doorworstelen, maar het album is alles behalve zwaarmoedig geworden. Gertjan koestert deze diepe gevoelens als een schat en geeft ze door. Hij geeft ons de goede raad van je gevoel te volgen en niets uit te stellen, zoals in de op een tedere gitaartokkel startende opener “At Least Once”, die druppelsgewijs de band het podium laat vervoegen en het nummer aan kracht laat winnen. “My sorrow is in the past” zingt hij vrolijk in het vrolijk zomerse “Delighted”, opgedragen aan zijn boreling George. Samen met het walsende, Dylaneske “Pains in the Asses” zijn het de nummers die Het Depot doen warmlopen voor het speels opgewekte “Judy”, uit zijn vorige album “Hinges of Luck” of de energieke countryrocker en meezinger “I could fall in love with you”, een song die hij al jaren absoluut wil schrijven met als aanleiding een grappige anecdote. Op een bluegrass festival in de States hoort hij een band wat teleurgesteld een nummer aankondigen met de titel “They never play my song on the country radio” en net als “Hey Jude” van The Beatles is een song die start met zijn titel een gegarandeerde oorwurm.

Dat is net het mooie aan Douglas Firs, hij treft je altijd recht in je ziel, zij het met opgewektheid, zij het met een melancholische snik en met een prachtige muzikale variatie. Voordat “Hannah” de reguliere set afsluit, opgeluisterd door een Neil Young waardige, ellenlange gitaarsolo, vibreren Simon Casier’s trompettonen en een weidse mondharmonica door de prachtig, filmische intro van het droeve, in James Taylor stijl gebracht afscheidslied “Until It Won’t”, dat Gertjan schrijft ter ere van zijn overleden moeder. Een even sacraal moment in de set is het bijna a capella door Gertjan, zijn broer-toetsenist Sem en Roos Denayer gezongen “The Waiting Around”, dat de beste harmonische zang van Crosby, Stills and Nash moeiteloos evenaart. Alledrie rond één micro, begeleid door een breekbare gitaartokkel, in één woord, hemels.

Artist in residence in Het Depot, Roos Denayer verzorgt trouwens een schitterend voorprogramma met haar solo project Rosa Butsi. Ze vertelt ons dat het wellicht haar laatste show is met Douglas firs, maar Gertjan weet dit te corrigeren. Hopelijk, want haar vocale en instrumentale bijdrage is niet mis. Als dit het laatste clubconcert is van Douglas Firs, dan komen we zeker checken op de festivals of Roos erbij is. Wat een droom van een concert en een droom van een band. Letterlijk een schot in de roos.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels